اشتباهات وحشتناک ناسا

کارمندان سازمان ملی هوانوردی و فضایی ایالات متحده امریکا (ناسا) در زمره ی باهوش ترین افراد و متخصصین روی کره زمین بشمار می روند اما همه ی ما می دانیم دقیقا زمانی که در آستانه نوآوری هستیم احتمال اشتباه و خطا در آن لحظه هم به مراتب بالاتر است زیرا ممکن است با اتفاقات پیش بینی نشده ای روبرو شویم.

سازمانی نظیر ناسا با آن کارکنان باهوش خود هم از قاعده مستثنی نیست و این سازمان هم اشتباهات وحشتناکی کرده است که در ادامه نگاهی به آن ها خواهیم انداخت.

۱۰- ماجرای گم شدن نوارهای ویدئویی مربوط به فرود بر روی سطح ماه

بزرگ تر ها نوارهای ویدیویی را به یاد می آورند و حتی بعضا وقایعی را با آن ضبط و ثبت کرده اند ولی به احتمال زیاد شاید مهم ترین واقعه ای که آن ها ضبط کرده اند یک مسابقه فوتبال مهم در مدرسه شان بوده وحتما نوار حاوی آن فیلم را هم نزد خود نگه داشته اند.

فضانورد ناسا بر روی سطح کره ماه

اما شاید باور نکنید اگر به شما بگوییم نسخه اصلی نوار ویدیویی مربوط به فرود فضاپیمای آپولو ۱۱ بر روی سطح کره ماه گم شده است!

جالب تر اینکه ۳۵ سال طول کشید تا ناسا متوجه چنین اتفاقی شود زیرا در دهه ۸۰ از روی نسخه های اصلی کپی تهیه کرده بودند و همواره از آن نسخه ها استفاده می شد.

بهرحال تلاش های فراوانی انجام شد اما نسخه های اصلی هرگز پیدا نشد.

 

9- The Arsenic Life-Form

در سال ۲۰۱۰ ناسا پروژه ای را بنیان گذاری کرد که توسط یکی از زیست شناسان برجسته آن ها یعنی فلیسا وولف سایمون رهبری می شد و در آن زمان او ادعای عجیبی مطرح کرد. آن ها متوجه باکتری هایی با یک ساختار جدید DNA شدند که در آن آرسنیک جایگزین فسفر شده بود و این خانم ادعا کرده بود ساختار حیات جدیدی کشف کرده است. این DNA عجیب به سرعت در کانون توجه تمامی زیست شناسان مطرح دنیا قرار گرفت.

NASA Unveils Arsenic Life Form

برای هضم بهتر موضوع ذکر این توضیح ضروری است که زیست شناسان ۶ عنصر را برای زندگی حیاتی می دانند: هیدروژن، اکسیژن، کربن، نیتروژن، گوگرد و فسفر. سایمون ادعا می کرد این ساختار جدید قادر به استفاده از آرسنیک به جای فسفر است. دو عنصردارای ساختار مشابهی هستند ولی آرسنیک بسیار سمی است؛ بنابراین چنین ادعایی شک همه را برانگیخت، تا اینکه خیلی زود در مجله علمی ” Science ” دو مقاله منتشر شد که در آن مشخص شد محیطی که این ساختار باکتریایی در آن قرارداده شده بود غنی از آرسنیک بوده!

 

8- NOAA-19

آخرین ماهواره هواشناسی سازمان جوشناسی ملی در جریان پروژه ای با عنوان ( POES) با هدف ایجاد یک سیستم ماهواره ای برای کسب اطلاعات در رابطه با تحقیقات آب و هواشناسی بکار گرفته شده بود. یکی از پیمانکاران اصلی ناسا که در ساخت چنین ماهواره هایی تجربه زیادی داشت کار را بر عهده گرفت اما ماهواره قبل از پرتاب به شدت آسیب دید (تصویر).

ناسا حادثه پیش آمده را به ” نبود نظم کاری ” نسبت داد. قضیه از این قرار بود که گروهی از تکنسین های ناسا باید به طور معمول ماهواره را جای خود با ۲۴ پیچ سفت می کرده اند ولی یکی از آن ها این پیچ ها را درآورده بود و گزارش نداده بود، این اتفاق در ادامه با سهل انگاری تیم فنی مسئول چک ماهواره نیز همراه شد. نتیجه کار چیزی جز سقوط ماهواره و یک خسارت ۱۳۵ میلیون دلاری برای تعمیر آن نبود…  و البته اثبات دوباره ی قانون جاذبه!

NOAA-19

 

7- The OCO

ماهواره OCO ماهواره ای بود که قرار بود میزان دی اکسید کربن زمین را اندازه گیری کند. این ماهواره در ۴ فبریه سال ۲۰۰۹ پرتاب شد ولی هرگز به جو زمین نرسید. ماهواره پس از نزدیک شدن به جو در یک اتفاق غیر منتظره به سمت زمین برگشت و نزدیک اقیانوس هند فرود آمد.

۹ سال تلاش و ۲۷۰ میلیون دلار سرمایه خرج این ماهواره شده بود. آسیب آنقدر زیاد بود که اجزاء آن قابل استفاده مجدد نبودند. مشکل جزئی ولی عواقب وخیم بود، موضوع این بود که در هنگام پرتاب راکت ها یک پوشش مخروطی که نقش حفاظتی را دارد در مورد این ماهواره عملکرد خود را نشان نداد و باعث شده ماهواره قدرت لازم برای رسیدن به جو را نداشته باشد. در جولای ۲۰۱۴، ماهواره OCO-2 با موفقیت پرتاب شد که اشتباه قبلی ناسا را جبران کرد.

 

6- NASA Helios

در طول دهه ۹۰، ناسا پروژه ای را با عنوان ( ERAST) آغاز کرد تا با استفاده از یک نوع کنترل کننده های از راه دور ماهواره هایی را برای زمان طولانی به درون فضا بفرست. ابتدا هواپیمای مسیریاب ناسا مطرح شد، سپس مسیریاب دوم.. و هردو به خوبی جواب دادند و سپس مسیریاب سوم و پیشرفته تری تولید شد. تمامی آن ها طبق انتظارات عمل کردند و رکوردهای پرواز را شکستند و بنابراین ناسا به فکر نسخه چهارمی با عنوان NASA Helios افتاد.

ولی این هواپیما بعد از پرواز به درون اقیانوس آرام سقوط کرد. سقوط در سال ۲۰۰۱ در طول یک تست پرواز رخ داد. از اول نگرانی هایی در رابطه بد بودن وضع هوا وجود داشت ولی دستور پرواز قبلا داده شده بود که خب نتیجه خوبی به همراه نداشت. این میتوانست دهمین پرواز موفق این هواپیما باشد ولی تقریبا ۳۰ دقیقه بعد از بلند شدن به درون آب های ساحل جزیره کوای در هاوایی سقوط کرد. کافی بود پرواز چند روز به تعویق بیفتد! همین!

 

NASA Helios

NASA Helios بعد از سقوط

5- The DART

the Dart نام ماهواره دیگری بود که به دلیل یک اشتباه ساده سرنوشت وحشتناکی داشت. پروژه در دست شرکت علمی فضایی بود ولی پشتیبان مالی و مشاوره ای آن ها ناسا بودند. هدف ایجاد یک ماهواره رباتیک بود که بتواند حافظ و مرمت کننده دیگر ماهواره ها باشد. این کار بسیار ارزان تر از هربار ارسال فضانورد بود.این ماهواره در ۱۵ آوریل ۲۰۰۵ پرتاب شد و هدف مامویت یک ماهواره ارتباطی به اسم MUBLCOM بود که ماهواره دارت باید به آرامی به آن نزدیک و کار مرمت را انجام می داد. متاسفانه ماهواره کمی با لغت ” به آرامی ” مشکل داشت و با یک اصابت محکم به ماهواره دیگر فرار کرد.حتی اگر چنین اتفاقی هم رخ نمی داد، ماموریت کامل نمی شد چون ماهواره دارت بیش از مقدار نرمال پروپلانات استفاده کرده بود و بنابراین در وسط ماموریت سوخت آن به اتمام می رسید. طبق یک برنامه خود نابودی ماهواره هدف نابود شد تا در فضا سرگردان نباشد.

 

4-Skylab

اسکای لب اولین پایگاه فضایی آمریکا بود که در سال ۱۹۷۳ برپا شد و تا سال ۱۹۷۹ مشغول به کار بود. این پایگاه اطلاعات ارزشمندی جمع آوری کرد اما تنها چیزی که همگان به یاد دارند نابودی آن بود. یک تصادف استثنائی که هزاران رسانه آن را تحت پوشش خود قرار دادند و البته می توانست بدتر هم باشد. پیش بینی نکردن آینده از صفات ناسا به شمار نمی رود ولی گویا آن ها زیاد به این فکر نمی کردند که چطوراین پایگاه باید به سمت زمین بر گردد ولی به هر  حال می دانستند عاقبت بر می گردد!

ماهواره باید به زمین بر گردانده میشد ولی خب آن زمان هنوز تکنولوژی به مقدار امروزی پیشرفته نبود و سیستم راه یابی به اندازه کافی بهینه نبود. برنامه این بود که ماهواره در اقیانوس هند سقوط کند. آن ها تقریبا موفق هم شدند اما قطعات بزرگتر پایگاه به اقیانوس نرسید و خیلی از آن ها در استرالیا فرود آمدند ولی خوشبختانه کسی آسیب ندید.

البته ناسا یک احتمال ۱ در ۱۵۲ برای آسیب انسانی را پیش ینی کرده بود که بعد ها توسط دولت استرالیا جریمه شد.

پایگاه فضایی Skylab

 

3- Mars Polar Lander

پروژه MPL یکی از امیدوارکننده ترین پروژه های ناسا به شمار می رفت. MPL اولین سفینه فضایی رباتیک بود که میخواست محیط قطبی مریخ را کاوش کند. ناسا بسیار امیدوار بود که در پایان این پروژه بتواند اطلاعات مفیدی در رابطه با وجود احتمالی آب بر روی سطح مریخ کسب کند. در ژانویه سال ۱۹۹۹ این فضاپیما پرتاب شد و ماه دسامبر به مریخ رسید.

فضاپیما سپس به آرامی فرود خود بر روی مریخ را آغاز کرد اما ناگهان ارتباط خود با زمین را برای همیشه از دست داد.

Mars Polar Lander

ناسا یک ماه کامل از زمان خود را صرف این کرد تا پاسخی دریافت کند اما تلاش ها بی فایده بود.

در پایان؛ ناسا ماموریت را شکست خورده اعلام کرد.

 

2- Mars Climate Orbiter

اندکی قبل از MPL ارسال شد و همانند اسمش ( بررسی کننده آب و هوای مریخ ) ماموریت آن چرخیدن به دور مریخ و بررسی فضای جو، دما و الگوهای آب و تغییرات آن در سطح این سیاره بود. این فضاپیما برخلاف قبلی به مریخ رسید ولی یک خطای کوچک خسارت ۱۲۵ میلیون دلاری به باد آورد. کارخانه Lockheed Martin تکان های ایجاد شده توسط تراستر را با استفاده از شاخص های متریک ( نیوتن- ثانیه ) محاسبه کرده بود ولی ناسا با استفاده از متریک های دیگری ( pound-seconds) این کار را انجام داده بود. در نتیجه این خطا به دنبال وارد شدن این فضاپیما به درون جو مریخ ، موتورهای آن بیش از حد گرم شده و از کار افتادند. چیزی که بیشتر باعث خجالت می شود این است که این قضیه کاملا قابل پیشگیری بوده است. اکثر خطاها زمانی رخ می دهند که فضاپیما دیگر در فضا است و دیگر امکان عیب یابی و اصلاح آن اشتباه وجود ندارد اما در این مورد، خطای مذکور ۱۰ ماه جلوتر صورت گرفته بود و با بوجود افراد بی شماری که همه چیز را بررسی می کنند هیچکس متوجه این اشتباه نشده بود!

 

1- آپولو ۱۳

در مقایسه با شاتل های فضایی کلمبیا و چنجر، آپولو ۱۳ و اتفاقی که برای آن رخ داد واقعا یک فاجعه به تمام معنا به شمار می رود. این شاتل فضایی که در آوریل سال ۱۹۷۰ به فضا پرتاب شد قرار بود حاملسومین ماموریت انسانی به سمت فضا برای فرود بر روی ماه باشد. رهبر تیم خدمه این فضاپیما فردی به اسم جیم لاول بود و قرار بود در جریان این ماموریت مساحتی برابر با ۸۰ کیلومتر در سطح ماه را کاوش کنند.

اما ماموریت از همان آغاز با اشکال مواجه شد، آنجا که در هنگامه سفر رفت یکی از فضانوردان اصلی به نام کن متینگلی بدلیل بیماری سرخجه باید با فردی به نام جک سویگرت جایگزین می شد. اوضاع زمانی بدتر شد که یکی از تانک های اکسیژن از هم پاشید و باعث شد یکی دیگر از افراد آسیب ببیند. فقط همین نبود، فضاپیما توانایی ایجاد نیرو، نگهداری سطح اکسیژن و تولید آب را هم از دست داد.

در پایان آن ها مجبور به برگشت شدند و حالا تنها چیزی که اهمیت داشت امنیت فضانوردان بود چون تجهیزات لازم برای فرود نیز از بین رفته بودند. اوضاع وخیم بود ولی خوشبختانه آپولو یک برنامه پشتیبانی داشت که هنوز کار می کرد و همین باعث زنده ماندن فضانوردان شد.

پرتاب Apollo 13

عملیات پشتیبانی Apollo 13